Проникливата мантра “останете позитивни” се претвори во злокобен феномен познат како токсична позитивност. Ова непрекината поттикнување кон непоколебливо оптимистички поглед, без оглед на вистинските чувства или околности, фрла долга сенка, особено врз жените. Сјајните животи на неколку индивидуи пресликани преку содржини на Инстаграм, Фејсбук и ТикТок, полни со избрани насмевки и приказни за успех, ја кријат комплексната, често предизвикувачка реалност на животот.
За жените, кои навигираат низ лавиринт на општествени очекувања и лични амбиции, притисокот постојано да се среќни и успешни може да биде особено задушувачки.
Токсичната позитивност од нас бара негативните емоции брзо да се препакуваат во прифатлива, инспиративна содржина, имплицитно предлагајќи дека тагата, фрустрацијата или гневот се знаци на неуспех или слабост. Овој наратив не е само нереалистичен; тој е штетен. Тој ги инвалидира вистинските емоции и искуства, создавајќи култура во која жените се чувствуваат изолирани во своите борби.
Иронијата е очигледна: социјалните мрежи,кои треба да се платформа за поврзување, стануваат сцена за изведба, оддалечувајќи не од автентично ангажирање со сопствените емоции и тие на другите околу нас. Влијанието на овој феномен се простира подалеку од индивидуата, придонесувајќи кон поширок општествен отпор да се адресираат или признаат предизвиците за менталното здравје.
За жените, кои статистички се посклони кон искусување на анксиозност и депресија, последиците од ова културно отфрлање може да бидат тешки. Со величење само на позитивното и премолчување на негативното, го негираме целосниот спектар на човечкото искуство, поткопувајќи ја самата идеја за вистинска поддршка и заедница.
Императивно е да се негува амбиент на социјални мрежи кој вреднува автентичност и признава дека богатството на животот лежи во неговата разноликост на искуства, а не само во најдобрите моменти кој еден човек ги доживеал.
Охрабрувањето на отворени дискусии за неуспеси и пречки, заедно со триумфи, може да утре пат за поинклузивен, емпатичен онлајн свет.
Да се стремиме кон баланс, признавајќи дека вистинската сила лежи во ранливоста и дека признавањето на нашите сенки е она што навистина ни овозможува да ја цениме светлината.
И за крај, да го цитирам Достоевски:
„Нема среќен живот, има само среќни денови“
